ถิ่นกำเนิด ละครเพลงที่โดดเด่น ศิลปะแห่งการแสดง มรดกภูมิปัญญาการแสดงพื้นบ้านประยุกต์

ประเทศไทยเรานับว่ามีความหลากหลายทางวัฒนธรรมสูงมาก ส่วนหนึ่งเป็นเพราะว่าเรามีสภาพภูมิประเทศแตกต่างกันด้วย ทำให้มีแนวคิดวัฒนธรรมแตกต่างกันไปด้วย ไม่เพียงแค่นั้นแต่ละถิ่นกำเนิดได้ให้กำเนิดมรดกทางภูมิปัญญามากมายไม่ว่าจะเป็นการดำเนินชีวิต สังคม ศิลปวัฒนธรรม โดยเฉพาะการแสดงพื้นบ้านของไทยเรานับว่าทั้งสวยงาม และมีเอกลักษณ์เป็นของตัวเอง เรามาดูกันว่าแต่ละถิ่นกำเนิดมีการแสดงพื้นบ้านอะไรบ้าง

หนังตะลุง จากภาคใต้

การแสดงพื้นบ้านอย่างแรกเชื่อว่า คนไทยเราน่าจะคุ้นเคยได้ยินผ่านหูผ่านตามาบ้าง นั่นก็คือ หนังตะลุง การแสดงพื้นบ้านแบบนี้กำเนิดมาจากทางภาคใต้บ้านเรา เป็นการแสดงที่นิยมอย่างมากในท้องถิ่นภาคใต้ เป็นการแสดงที่บอกเล่าเรื่องราวที่นำมาต่อกันเป็นนิยาย ร้อยกันเป็นกลอน เป็นคำพูดที่คล้องจองกัน เล่าเรื่องเป็นภาษาถิ่นที่เรียกว่า ว่าบท นอกจากนั้นการแสดงหนังตะลุงจะใช้เงาของตัวละครเป็นการเล่าเรื่องด้วย

การฟ้อน จากภาคเหนือ

ขึ้นไปทางภาคเหนือ ศิลปะการแสดงที่นิยมมากที่สุดก็คือ การฟ้อน การระบำที่อ่อนช้อย งดงาม นิ้วกรีดกรายไปมา บวกกับรอยยิ้มอันแสนหวานอ่อนโยนของสาวชาวเหนือ นั่นแหละคือการฟ้อน บวกกับการฟ้อนจะถูกดัดแปลงให้เหมาะสมตามแต่กลุ่มชาติพันธุ์ ชนเผ่าอันหลากหลายทางภาคเหนือด้วย ทำให้ภาคเหนือมีการฟ้อนแยกย่อยออกไปอีกหลายแบบเต็มไปหมด อย่างเช่น ฟ้อนดาบ เป็นการฟ้อนที่ใช้ท่วงท่าเป็นศิลปะป้องกันตัวด้วยดาบ ฟ้อนเจิงเป็นศิลปะป้องกันตัวด้วยมือเปล่าฟ้อนกิ่งกะหร่าเป็นการฟ้อนที่ใช้ท่าทางของนก รำกันเป็นคู่คล้ายกับนกเกี้ยวพาราสีกัน

การระบำ รำ จากภาคกลาง

คำว่าระบำ เป็นศิลปวัฒนธรรมของคนภาคกลาง ส่วนใหญ่จะเป็นการละเล่นที่เกี่ยวข้องกับการทำกสิกรรมทั้งการทำนา ทำไร่ ทำสวน เนื่องจากพื้นที่ภาคกลางเป็นพื้นที่มีความอุดมสมบูรณ์ เหมาะสำหรับทำกสิกรรม การระบำจะเน้นความสนุกสนานผ่อนคลายจากการทำงาน ระบำ หรือ รำของภาคกลาง ตัวอย่างเช่น รำกลองยาว เป็นการรำที่มีการตั้งขบวนแห่ ชายหญิงจะรำออกมาเป็นคู่ ใช้กลองยาว, ฉิ่ง, ฉาบ, กรับ ,โหม่ง ให้จังหวะเพื่อความสนุกสนาน, เต้นกำรำเคียว จากจังหวัดนครสวรรค์จะเป็นการเล่นในท้องนา เป้าหมายเป็นการร้องเพลงเกี้ยวพาราสีกันระหว่างหญิงชาย

จะเห็นว่าการแสดงของแต่ละภูมิภาคในประเทศเรานั้นมีความแตกต่างกันไปตามลักษณะภูมิประเทศ และ วิถีชีวิตของพวกเค้าเอง แต่ละแบบมีเอกลักษณ์อันสวยงาม อ่อนช้อย ตามคาแรกเตอร์ของคนในพื้นที่นั้นด้วย เป็นสิ่งที่ควรจะอนุรักษ์ไว้ให้กับคนรุ่นหลังสืบต่อไป